پاسخ: درباره دوستى و محبت اهل بیت(علیهم السلام) بویژه حضرت على(علیه السلام)، روایات فراوانى نقل شده است که به چند نمونه از آن اشاره مى کنیم:
1. از ابن عباس نقل شده است که فرمود هنگامى که آیه (قُل لا أَسئَلُکُمُ عَلَیهِ أَجراً إِلاّ المَوَدَّةَ فِى القُربى); [1] نازل شد، اصحاب پرسیدند: یا رسول الله! نزدیکان تو چه کسانى هستند که محبت آنها بر ما واجب شده است؟ آن حضرت در جواب فرمود: «على و فاطمه و فرزندان ایشان»; [2]
2. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى فرماید: «حُبُّ عَلِىٍّ یُفَرِّقُ بَینَ المُؤمِنِ وَ الکافِرِ»; [3]
3. از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که فرمود: «عُنوانُ صَحیفَةِ المُؤمِنِ حُبُّ عَلىِّ بنِ أَبِى طالِب»; [4] محبت حضرت على(علیه السلام) علامتى است که روز قیامت به وسیله آن، مؤمنان شناخته مى شوند;
4. رسول خدا درباره آن حضرت مى فرماید: «مَن تَوَلاّهُ فَقَد تَولاّنى، وَ مَن تَولاّنى فَقَد تَوَلَّى الله; وَ مَن أَحَبَّهُ فَقَد أَحَبَّنى، وَ مَن أَحبَّنى فَقَد أَحَبَّ الله وَ مَن أَبغَضَهُ فَقَد أَبغَضَنى، وَ مَن أَبغَضَنى فَقَد أَبغَضَ الله عَزَّوَجَلَّ»; [5]
5. امام بخارى روایتى از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل مى کند که آن حضرت در خیبر فرمود: «لَیَأخُذَنَّ الرّایَةَ غَداً رَجُلاً یُحِبُّهُ اللهُ وَ رَسُولُهُ»; [6] فردا پرچم را به دست مردى مى دهم که خدا و رسولش او را دوست دارند، یا فرمود: «یُحِبُّ اللهَ وَ رَسُولَهُ»; [7] فردا پرچم را به دست مردى مى دهم که خدا و رسول را دوست دارد، و فرداى آن روز، رسول خدا پرچم را به دست حضرت على(علیه السلام) داد.
ابن حجر در توضیح این مطلب، مى گوید: مقصود از این حدیث که مى فرماید: «على(علیه السلام) خدا و رسول را دوست دارد و خدا و رسول او را دوست دارند، وجود حقیقت محبت و محبت خاص است، وگرنه هر مسلمانى در مطلق محبت با حضرت على(علیه السلام) مشترک است و خدا و رسول را دوست دارد. سپس مى گوید: این حدیث به آیه (قُل إِن کُنتُم تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِى یُحبِبکُمُ الله); [8] اشاره دارد و مى فهماند که حضرت على(علیه السلام) از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) پیروى کامل داشته تا که متصف به صفت «محبت الله» شده است. به همین جهت محبت او علامت ایمان، و بغض او علامت نفاق است; چنان که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرموده است: «لا یُحِبُّکَ إِلاّ مُؤمِنٌ وَ لا یُبغِضُکَ إِلاّ مُنافِقٌ»; [9]
6. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) فرموده اند: «مَن أَحَبَّ عَلِیّاً فَقَد أَحَبَّنى وَ مَن أَحَبَّنى فَقَد أَحَبَّ الله وَ مَن أَبغَضَهُ فَقَد أَبغَضَنى وَ مَن أَبغَضَنى فَقَد أَبغَضَ الله»; [10] هر کس على را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هر کس مرا دوست بدارد، خدا را دوست داشته است; و هر کس نسبت به على غضب داشته باشد، نسبت به من غضب داشته است و هر کس مرا مبغوض بدارد، خدا را مبغوض داشته است.
در این روایت نیز محبت حضرت على(علیه السلام) مساوى با محبت خدا و رسول و بغض آن حضرت مساوى با بغض خدا و رسول شمرده شده است.
7. پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) مى فرماید: «أَساسُ الإِسلامِ حُبّى وَ حُبُّ أَهلِ بَیتى»; [11]
8. رسول خدا (صلى الله علیه وآله) مى فرماید: «لِکُلِّ شَىء أَساسٌ و أساسُ الإِسلامِ حُبَّنا أَهلُ البَیتِ»; [12]
از مجموع این روایات و روایات دیگرى که درباره محبت و دوستى حضرت على(علیه السلام) نقل شده است، روشن مى شود که محبت آن حضرت، نه تنها شرط ایمان است، بلکه اساس و پایه اسلام است. به گونه اى که اگر محبت آن حضرت نباشد اسلام شخص ناقص و جزء مؤمنان نوشته نخواهد شد. [13]

پاورقی:
[1] سوره شورى، آیه 23. بگو من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى کنم، جز دوست داشتن نزدیکانم (اهل بیت(علیهم السلام)).
[2] تفسیر قرطبى، ج 16، ص 22 ـ 21، (مؤسسة التاریخ العربى); الکشاف، زمخشرى، ج 3، ص 402، (دارالمعرفة، بیروت); المعجم الکبیر، الطبرانى، ج 3، ص 47، ح 2641، (مکتبة ابن تیمیه قاهره); مجمع الزوائد، الهیثمى، ج 7، ص 103، (دارالکتب العلمیه، بیروت); نظم درر السمطین، الزرندى، الحنفى، ص 25 ـ 24، (من مخطوطات مکتبة الإمام امیرالمؤمنین العامه); شواهد التنزیل، حاکم حسکانى، ج 2، ص 213 ـ 189، (مجمع احیاء الثقافة الاسلامیة).
[3] خصائص امیرالمؤمنین، النسائى، ص 104، (مکتبة نینوى الحدیثه).
[4] کنزالعمال، المتقى الهندى، ج 11، ص 601; الجماع الصغیر، سیوطى، ج 2، ص 182، ح 5633، (دارالفکر، بیروت).
[5] کنزالعمال، همان، ص 610; مجمع الزوائد، همان، ج 9، ص 109; تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج 42، ص 240، (دارالفکر).
[6] صحیح بخارى، ج 4، ص 207، ح 32953، (دارالفکر، بیروت).
[7] همان.
[8] سوره آل عمران، آیه 31. بگو: اگر خدا را دوست مى دارید، از من پیروى کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد.
[9] فتح البارى فى شرح صحیح البخاری، ابن حجر عسقلانى، ج 7، ص 58، (دارالمعرفة للطباعة و النشر، بیروت).
[10]  کنزالعمال، المتقى الهندى، ج 11، ص 622، ح 33024، (مؤسسة الرساله، بیروت).
[11] همان، ج 12، ص 105، ح 34206.
[12] المحاسن، خالد برقى، ج 1، ص 150، ح 66، (دارالکتب الاسلامیه); الکافى، کلینى، ج 2، ص 46، ح 2، (دارالکتب الاسلامیة).
[13] جهت آگاهى بیش تر ر.ک: در این باره به کتاب بحارالانوار، علامه مجلسى، ج 39، ص 246 ـ 310، باب 87، (نشر مؤسسة الوفاء، بیروت).